Nederland trad tegen Frankrijk aan met exact hetzelfde team dat Italië had verslagen. ‘Never change a winning team’, moet de bondscoach gedacht hebben en het gelijk was aan zijn zijde. Met een nodige dosis geluk en dankzij een opnieuw voortreffelijke Edwin van der Sar werd een verdiende 4-1 overwinning binnengesleept. Beide teams startten in een 1:4:2:3:1-formatie, waarbij Frankrijk banger voor Nederland leek te zijn dan andersom. Bij Nederland werd vooral bij balbezit van Frankrijk gedisciplineerd gespeeld. In De Voetbaltrainer kopte onlange een artikel ‘In topteams verdedigt iedereen mee’ en daarvan was duidelijk sprake bij Oranje. Dat gebeurde in de eerste helft niet in de laatste plaats door Dirk Kuyt die de opdracht had gekregen om zijn directe tegenstander (linksback Patrice Evra) te volgen als deze mee op kwam. Het kon op die momenten geregeld voorkomen dat rechtsback Boulahrouz ruim vóór zijn eigen verdediging kwam te spelen.
In de tweede helft zag men alle aanvallers van Nederland meeverdedigen als dat moest. Meestal bleef er slechts één spits rond de middenlijn hangen als aanspeelpunt voor een counter.