Het komt in de voetbalwereld niet voor: een vrouw die op het hoogste niveau een mannenteam coacht. Monique Tijsterman doorbreekt het afgelopen seizoen dat taboe in de handbalwereld. En hoe! Ze wint met het jeugdige Limburgse OCI-LIONS alles wat er maar te winnen is: eindelijk de landstitel, de BENE-League (een competitie van de sterkste handbalteams uit België en Nederland) en de beker. Hoe heeft ze dat aangepakt en wat kunnen haar voetbalcollega’s daarvan leren? Een fragment uit het artikel: ’Don’t argue. Just do it’ We zijn onder de indruk van de organisatie van deze training. Alle oefeningen lopen heel effectief en vlekkeloos in elkaar over. De spelers hebben aan een paar woorden van hun coach genoeg om meteen met de volgende vorm aan de slag te gaan. Het trainersduo observeert, spreekt vaak even kort een speler aan. En als het moet, wordt er door de hoofdcoach even met stemverheffing gesproken. Bijvoorbeeld als de Portugese speler João Ramos bij de partijvorm weigert in te gaan op het verzoek van de twee ervaren spelers Ivo Steins en Roel Adams om uit het midden weg te blijven en zich meer als linker hoekspeler te positioneren. Tijsterman grijpt meteen in als Ramos hetzelfde verzoek van haar kant ook niet meteen schijnt uit te voeren en iets mompelt. “Don’t argue with me. Just do it”, knalt het door de zaal. En als Ramos toch weer iets lijkt te gaan zeggen, volgt een nog duidelijker commando: “No!” De Portugees houdt nu wijselijk z’n mond en versnelt richting hoek. Hij neemt even later zelf het initiatief om het incident uit te praten. Een paar woorden zijn voor beiden genoeg. Tijdens de partijvormen valt ook nog iets heel anders op. Elk geldend doelpunt of overtreding wordt met een kort, luid fluitsignaal bevestigd. We zien in eerste instantie niet wie dat doet. Opeens zien we hoe Monique gebruikmaakt van een handfluit, voor zover wij weten een vrij onbekend hulpmiddel in de voetbalwereld. Op verzoek pakt Monique de handfluit na afloop uit haar tas. “Zo’n handfluit heeft twee voordelen. Ze is veel hygiënischer dan een mondfluit en je kunt blijven coachen als je in deze ballon van stevig vinyl knijpt. Vooral dat laatste vind ik belangrijk.” Als na precies twee uur de avondtraining voorbij is, hebben we het gevoel dat elke speler getraind heeft met de intentie om zelf en als team beter te worden. Daarvoor zijn ze bereid om zeven keer per week een zware training en vaak twee wedstrijden te spelen. Niet voor het grote geld, maar omdat ze (top)handbal zo verslavend vinden. Hun coaches hebben dat gevoel vooral versterkt. Ze kennen het maar al te goed. Wilt u het gehele artikel lezen of abonnee worden op De Voetbaltrainer, klik dan hier.