Het EK 2016 is voorbij. Hoe vaak gaan we de beelden nog terugkijken? Vermoedelijk maar weinig. De spelers van het Nederlands elftal gaven daaraan al massaal voeding: geen zin om het EK te kijken, te pijnlijk. En dat is misschien best jammer, want ook uit een op het oog niet erg aantrekkelijk toernooi vallen natuurlijk lessen te trekken. En zeker voor Nederland, dat nog eens met eigen ogen heeft kunnen aanschouwen wat de ingrediënten voor succesvol voetbal anno 2016 zijn. Of je dat nu leuk vindt of niet.
Backs hoog
‘De backs hoog weg’ is een manier die veel elftallen gebruiken om de tegenstander voor keuzes te stellen. Duitsland gaf deze tactische keuze een
nieuwe dimensie door de backs op de rand van buitenspel te positioneren. De buitenspelers, vaak Julian Draxler en Thomas Müller vanuit op papier een 1:4:2:3:1, trokken naar binnen. Achterin verzorgde het viertal Jérôme Boateng, Mats Hummels, Toni Kroos en Sami Khedira de opbouw, in een vierkant. De andere zes (!) veldspelers waren bezig met aanvallen. Daarmee varieerde de veldbezetting van Duitsland van 1:2:2:3:3 tot 1:2:2:6, een formatie die zeker de laatste decennia zelden werd vertoond. Ook Italië koos voor een creatieve veldbezetting in balbezit, al gebeurde dat niet structureel, maar bij vlagen. Voor Gianluigi Buffon zorgden zijn drie ploeggenoten bij Juventus voor de opbouw, met Daniele de Rossi kort daarvoor. De linker- en rechtermiddenvelder (Emanuele Giaccherini en Marco Parolo) kozen de diepte, de
vleugelbacks stonden hoog en de spitsen Éder en Graziano Pellè startten zo diep mogelijk weg. Spelers van de tegenstander die vanuit de zone speelden en dus niet met hun man meeliepen, kwamen zo voor een dilemma te staan, omdat er een ondertal ontstond in de eigen laatste linie. Een lange bal was dan al snel levensgevaarlijk. Het alternatief was om wel een man op te pakken, hetgeen Duitsland en Italië veel ruimte bood in de eerste fase van de opbouw.
‘De backs hoog weg’ is een manier die veel elftallen gebruiken om de tegenstander voor keuzes te stellen. Duitsland gaf deze tactische keuze een
nieuwe dimensie door de backs op de rand van buitenspel te positioneren. De buitenspelers, vaak Julian Draxler en Thomas Müller vanuit op papier een 1:4:2:3:1, trokken naar binnen. Achterin verzorgde het viertal Jérôme Boateng, Mats Hummels, Toni Kroos en Sami Khedira de opbouw, in een vierkant. De andere zes (!) veldspelers waren bezig met aanvallen. Daarmee varieerde de veldbezetting van Duitsland van 1:2:2:3:3 tot 1:2:2:6, een formatie die zeker de laatste decennia zelden werd vertoond. Ook Italië koos voor een creatieve veldbezetting in balbezit, al gebeurde dat niet structureel, maar bij vlagen. Voor Gianluigi Buffon zorgden zijn drie ploeggenoten bij Juventus voor de opbouw, met Daniele de Rossi kort daarvoor. De linker- en rechtermiddenvelder (Emanuele Giaccherini en Marco Parolo) kozen de diepte, de
vleugelbacks stonden hoog en de spitsen Éder en Graziano Pellè startten zo diep mogelijk weg. Spelers van de tegenstander die vanuit de zone speelden en dus niet met hun man meeliepen, kwamen zo voor een dilemma te staan, omdat er een ondertal ontstond in de eigen laatste linie. Een lange bal was dan al snel levensgevaarlijk. Het alternatief was om wel een man op te pakken, hetgeen Duitsland en Italië veel ruimte bood in de eerste fase van de opbouw.
Hele artikel lezen? Word abonnee, meer informatie hierover vindt u hier.