Niet altijd wint het beste team een EK of WK. In Nederland weten we dit al pijnlijk goed sinds 1974. Duitsland werd er tijdens dit EK zelf mee geconfronteerd. In Frankrijk leek de eindzege voor het team van Joachim Löw vanwege het surplus aan kwaliteiten lang een vanzelfsprekendheid. Totdat het thuisland in de halve finale het gebrek aan scorend vermogen en creativiteit in de Duitse frontlinie, samen met wat hulp van de scheidsrechter en de tegenwerking van de voetbalgoden, afstrafte. Wat ging er fout, maar vooral: wat ging er desondanks goed?
Hoe zagen we dit bij Duitsland terug op het EK?
Bijvoorbeeld tegen Frankrijk speelden bij balbezit voornamelijk de backs Hector en Kimmich hoog op de flanken, Kroos en Draxler in de halfspace op links, Can en Özil in de halfspace op rechts en Neuer, Höwedes, Boateng, Schweinsteiger en Müller in de centrale zone (zie tekening 1). Tegen Italië liep het in balbezit een deel van de eerste helft niet door een tactische doodzonde in deze visie: Höwedes, Schweinsteiger en Kimmich stonden in de eerste helft regelmatig in een bijna verticale lijn samen in de zone aan de rechterflank gepositioneerd. Daardoor klopte de veldbezetting een fase niet. (zie tekening 2) Tegen Noord-Ierland en Slowakije kreeg Duitsland met tegenstanders te maken waarvan je vooraf kon inschatten dat zij zich massaal zouden terugtrekken. Joachim Löw besloot daarom voor een extreem aanvallende variant bij balbezit te gaan: 1:2:2:5:1. Dat was nog nooit vertoond op dit niveau en zou tegen gelijkwaardige tegenstanders een onverantwoorde keuze zijn geweest door de grote ruimtes die je weggeeft. Maar ook bij de keuze van dit zo vernieuwende concept bleef de
verdeling in en de basisafspraken over de vijf zones gehandhaafd. Bekijk op de tekening maar de basisveldbezetting tegen Noord-Ierland: weer op beide flanken 1 speler (Hector/Kimmich), 2 spelers in elke halfspace (Hummels/Götze en Boateng/Müller) en 5 spelers (Neuer/Kroos/Khedira/ Özil/ Gomez) in de centrale zone. (zie tekening 3) Uiteraard is dit geen statisch gegeven. Ook binnen deze veldbezetting kun je de tegenstander nog meer pijn doen door bijvoorbeeld tempovariaties, het combineren in een hoog ritme, veel
positiewisselingen en het durven aangaan van het duel. De statistieken wijzen ook uit dat Duitsland tijdens het EK de twee gouden Guardiola-regels goed toepaste:
Bijvoorbeeld tegen Frankrijk speelden bij balbezit voornamelijk de backs Hector en Kimmich hoog op de flanken, Kroos en Draxler in de halfspace op links, Can en Özil in de halfspace op rechts en Neuer, Höwedes, Boateng, Schweinsteiger en Müller in de centrale zone (zie tekening 1). Tegen Italië liep het in balbezit een deel van de eerste helft niet door een tactische doodzonde in deze visie: Höwedes, Schweinsteiger en Kimmich stonden in de eerste helft regelmatig in een bijna verticale lijn samen in de zone aan de rechterflank gepositioneerd. Daardoor klopte de veldbezetting een fase niet. (zie tekening 2) Tegen Noord-Ierland en Slowakije kreeg Duitsland met tegenstanders te maken waarvan je vooraf kon inschatten dat zij zich massaal zouden terugtrekken. Joachim Löw besloot daarom voor een extreem aanvallende variant bij balbezit te gaan: 1:2:2:5:1. Dat was nog nooit vertoond op dit niveau en zou tegen gelijkwaardige tegenstanders een onverantwoorde keuze zijn geweest door de grote ruimtes die je weggeeft. Maar ook bij de keuze van dit zo vernieuwende concept bleef de
verdeling in en de basisafspraken over de vijf zones gehandhaafd. Bekijk op de tekening maar de basisveldbezetting tegen Noord-Ierland: weer op beide flanken 1 speler (Hector/Kimmich), 2 spelers in elke halfspace (Hummels/Götze en Boateng/Müller) en 5 spelers (Neuer/Kroos/Khedira/ Özil/ Gomez) in de centrale zone. (zie tekening 3) Uiteraard is dit geen statisch gegeven. Ook binnen deze veldbezetting kun je de tegenstander nog meer pijn doen door bijvoorbeeld tempovariaties, het combineren in een hoog ritme, veel
positiewisselingen en het durven aangaan van het duel. De statistieken wijzen ook uit dat Duitsland tijdens het EK de twee gouden Guardiola-regels goed toepaste:
• De balbezit-fase duurde bij Duitsland tot aan de halve finale gemiddeld 22.2 seconden. Op dat onderdeel was Duitsland met afstand het
beste team.
• Duitsland stond de minste passes bij de tegenstander toe.
• Vanuit elke positie werden gemiddeld de meeste passes door Duitsland verstuurd.
beste team.
• Duitsland stond de minste passes bij de tegenstander toe.
• Vanuit elke positie werden gemiddeld de meeste passes door Duitsland verstuurd.
Hele artikel lezen? Word abonnee, meer informatie hierover vindt u hier.