In het hoofdartikel van deze editie van De Voetbaltrainer geeft bondscoach Danny Blind aan hoe groot het belang van intensiteit in voetbal geworden is. Als er één ploeg was die dit tijdens het EK onderstreepte, was het wel Italië. Vol overgave en met honderd procent discipline ten aanzien van de speelwijze kwam de Squadra Azzurra verder dan menigeen had verwacht. Ook in tactisch opzicht maakte Italië opvallende keuzes, waarvan we er in dit artikel graag nog eens een aantal op een rij zetten.
Mandekking
In het verleden werd de spelbepaler van de tegenstander vaak bespeeld door een ‘klevende’ middenvelder of verdediger die hem het voetballen
bemoeilijkte. Johan Cruijff werd in de WK-finale van 1974 overal op het veld geschaduwd door Berti Vogts. Diego Maradona kreeg in de eindstrijd van 1986 speciale bewaking van Lothar Matthäus. Zelfs de beste voetballers ter wereld kwamen onder dat juk niet tot hun beste prestaties. Italië herintroduceerde dit principe, maar gebruikte er aanvallers voor om de organisatie op het middenveld en de verdediging intact te houden. Conte besloot de belangrijkste spelbepalers op het middenveld van Spanje (Busquets) en Duitsland (Kroos) met een directe tegenstander te confronteren en zo hun invloed te beperken. Tegen Spanje viel de keus op Pellè (zie afbeelding 4), wellicht vanwege diens fysieke overeenkomsten met de Spanjaard. Pellè kweet zich uitstekend van die taak, met als rechtstreeks resultaat dat Spanje zeker gedurende het eerste uur nauwelijks aan gestructureerde aanvallen toekwam. Ook Toni Kroos, doorgaans goed voor ruim honderd passes per wedstrijd, werd duidelijk beperkt door de continue aanwezigheid in zijn nabijheid van Eder. Zo kwam de Duitser tot slechts zeventig procent van zijn normale aantal passes, maar belangrijker: in tegenstelling tot de 2,6 ‘keypasses’ waaruit een kans ontstaat die hij gemiddeld per wedstrijd
aflevert, lukte dat ditmaal geen enkele keer.* (zie ook het artikel http://iturl.nl/snoMQHj)
In het verleden werd de spelbepaler van de tegenstander vaak bespeeld door een ‘klevende’ middenvelder of verdediger die hem het voetballen
bemoeilijkte. Johan Cruijff werd in de WK-finale van 1974 overal op het veld geschaduwd door Berti Vogts. Diego Maradona kreeg in de eindstrijd van 1986 speciale bewaking van Lothar Matthäus. Zelfs de beste voetballers ter wereld kwamen onder dat juk niet tot hun beste prestaties. Italië herintroduceerde dit principe, maar gebruikte er aanvallers voor om de organisatie op het middenveld en de verdediging intact te houden. Conte besloot de belangrijkste spelbepalers op het middenveld van Spanje (Busquets) en Duitsland (Kroos) met een directe tegenstander te confronteren en zo hun invloed te beperken. Tegen Spanje viel de keus op Pellè (zie afbeelding 4), wellicht vanwege diens fysieke overeenkomsten met de Spanjaard. Pellè kweet zich uitstekend van die taak, met als rechtstreeks resultaat dat Spanje zeker gedurende het eerste uur nauwelijks aan gestructureerde aanvallen toekwam. Ook Toni Kroos, doorgaans goed voor ruim honderd passes per wedstrijd, werd duidelijk beperkt door de continue aanwezigheid in zijn nabijheid van Eder. Zo kwam de Duitser tot slechts zeventig procent van zijn normale aantal passes, maar belangrijker: in tegenstelling tot de 2,6 ‘keypasses’ waaruit een kans ontstaat die hij gemiddeld per wedstrijd
aflevert, lukte dat ditmaal geen enkele keer.* (zie ook het artikel http://iturl.nl/snoMQHj)